تفاوت در اثرات درمان تزریق PDRN بر مشکلات پوستی مختلف عمدتاً در جنبه های زیر منعکس می شود:
1. پیری پوست:
PDRN می تواند بافت پوست را بهبود بخشد و چین و چروک ها را با فعال کردن گیرنده های آدنوزین A2A برای ترویج سنتز کلاژن و مهار بیان ماتریکس متالوپروتئیناز (MMP{1}}) و الاستاز کاهش دهد. همچنین می تواند خاصیت ارتجاعی پوست را حفظ کرده و علائم پیری مانند خطوط ریز، چین و چروک، افتادگی و کم آبی را با ترویج رگزایی و بازسازی بافت کاهش دهد.
2. رنگدانه:
PDRN با مهار بیان ژن ملانوژنز و فعالیت تیروزیناز، ملانوژنز را مهار می کند، که نشان می دهد PDRN یک عامل هیپوپیگمانتاسیون است و نقش مهمی در فرآیند سفید شدن پوست ایفا می کند. این MITF و ژن‌های هدف آن را در فرآیند ملانوژنز مهار می‌کند و مستقیماً فعالیت تیروزیناز، آنزیم محدودکننده سرعت ملانوژنز را مهار می‌کند.
3. التیام زخم:
PDRN می تواند رشد فیبروبلاست ها را تقویت کرده و روند بهبود زخم را تسریع کند. در مدل برش پوست، PDRN باعث افزایش رگزایی، تحریک تکثیر بافت گرانولاسیون، کاهش انفیلتراسیون سلولی التهابی، ترویج رسوب کلاژن و بهبود فرآیند ترمیم پوست با افزایش بیان VEGF و CD31، تحریک چرخه‌های سلولی تغییر یافته، یا فعال کردن گیرنده‌های A2A برای اعمال ضد ضد می‌شود. اثرات التهابی
4. اثر ضد التهابی:
PDRN، به عنوان یک آگونیست گیرنده A2A، به طور قابل توجهی بیان سایتوکاین های پیش التهابی را کاهش داد و اثر ضد التهابی آن را تایید کرد. در درمان بیماری‌های التهابی پوست مانند پسوریازیس، PDRN با مهار سایتوکین‌های التهابی، فرآیندی که با فعال شدن گیرنده‌های آدنوزین A2A انجام می‌شود، خواص ضدالتهابی از خود نشان می‌دهد.
5. ترویج رگ زایی:
PDRN با فعال کردن گیرنده‌های آدنوزین A2A، تولید VEGF را تحریک می‌کند و در نتیجه رگزایی را تقویت می‌کند. در موقعیت‌های بالینی با ترمیم ضعیف پوست و اختلال در رگزایی، مانند سوختگی و زخم پای دیابتی، PDRN با کاهش نفوذ التهابی و ادم سوختگی، و همچنین تحریک پوست و بازسازی اپیدرم، تکثیر فیبروبلاست و رگزایی جدید، باعث بهبود زخم می‌شود.
به طور خلاصه، درمان تزریق PDRN اثرات مثبتی در بهبود پیری پوست، رنگدانه، بهبود زخم، ضد التهاب و ترویج رگ زایی نشان داده است، اما اثرات خاص آن ممکن است بسته به مشکل پوستی متفاوت باشد.